Тэфія (спадарожнік Сатурна)
Тэфія | |
---|---|
спадарожнік Сатурна | |
Першаадкрывальнік | Джавані Даменіка Касіні[1] |
Дата адкрыцця | 21 сакавіка 1684 і 1684[1] |
Арбітальныя характарыстыкі | |
Вялікая паўвось | 294 619 км |
Эксцэнтрысітэт | 0,0001 |
Перыяд абарачэння | 1,887802 суткі[2] |
Фізічныя характарыстыкі | |
Маса | 617,39 ± 0,07 zettagram[3] |
Атмасфера | няма |
Тэфія (Тэтыс) (стар.-грэч.: Τηθύς) — спадарожнік Сатурна сярэдняй велічыні, яго дыяметр складае каля 1060 км. Тэфія была адкрыта Д. Касіні ў 1684 годзе і атрымала імя аднаго з тытанаў грэчаскай міфалогіі. Бачная зорная велічыня Тэфіі складае 10,2.
Тэфія мае параўнальна нізкую шчыльнасць (0,98 г/см ³), што паказвае на тое, што яна складаецца пераважна з вадзянога лёду з малым дамешкам парод. Спектраскапічныя замеры паказалі, што практычна ўся яе паверхня складаецца з лёду. Гэтак жа на Тэфіі прысутнічае невялікая колькасць цёмнага рэчыва невядомага складу. Паверхня Тэфіі вельмі светлая і ў яе нейтральны паказчык колеру, яна з'яўляецца другі па паказчыку альбеда з спадарожнікаў Сатурна, пасля Энцэлада.
Тэфія моцна ўсеяна кратарамі і мае шэраг буйных структур на сваёй паверхні. Найбуйнейшым кратарам на Тэфіі з'яўляецца Адысей, дыяметр якога каля 400 км, найбуйнейшы рыфт - каньён Ітака мае даўжыню больш за 2000 км пры шырыні каля 100 км. Гэтыя дзве найбуйнейшыя дэталі паверхні могуць быць звязаныя паміж сабой. Невялікая частка паверхні пакрыта гладкай раўнінай, якая магла ўтварыцца з прычыны крыавулканічнай актыўнасці. Як і іншыя рэгулярныя спадарожнікі Сатурна, Тэфія сфарміравалася на поўдзень ад дыска імглістасці з газу і пылу, што атачала Сатурн адразу пасля яго ўтварэння.
Тэфія была даследавана касмічнымі апаратамі Піянер-11 (1979 год), Вояджэр-1 (1980), Вояджэр-2 (1981) і АМС Касіні ў 2004 годзе, што праляталі паблізу яе.
Знаходзіцца ў арбітальным рэзанансе з траянскімі спадарожнікамі — Тэлеста і Каліпса.
Галерэя
[правіць | правіць зыходнік]-
Тэфія, здымак «Касіні»
-
Кратар «Адысей»
-
Каньён «Ітака»
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ а б Berry A. A Short History of Astronomy — London: John Murray, 1898.
- ↑ NASA FACTS — NASA.
- ↑ https://ssd.jpl.nasa.gov/?sat_phys_par Праверана 5 верасня 2020.